Voldaan plof ik thuis op de bank neer, nagenietend van deze prachtige dag. In gedachten herhaal ik net voor de zoveelste maal mijn ‘race’ als plots mijn mobiele telefoon gaat. Enthousiast neem ik op en begroet hem. Dan hoor ik de stem aan de andere kant vragen: “Alvin, weet jij al dat Vincent gisteren is overleden?”...
“Moet jij niet iets uittrekken”, wordt mij gevraagd. “Eh, nou nee, dit is mijn loopkleding”, geef ik aan. Ik zie verbaasde gezichten. Voor alle duidelijkheid: ik ben getooid in een pet, zonnebril, thermoshirt met lange mouwen, hardloopshirt met korte mouwen en een hardloopjasje met lange mouwen. Van onderen heb ik een lange tight aan. Met daaronder nog een korte....
Net zoals een paar weken geleden sta ik weer voor de spiegel. Shirtje, sokken en ja, hardlooptights. Mijzelf in zo’n strak stukje stof te zien is een nieuwe belevenis. Het kost even tijd om mijzelf ervan te overtuigen, dat ik het kan hebben....
In mijn kledingkast vind ik ergens diep onderin nog een oud joggingpak. Op zich ziet het er nog prima uit. Tja, weinig gebruikt. Ik doe de hagelwitte schoenen aan en ga rustig staan. Ik bekijk mijzelf in de spiegel en barst bijna in lachen uit. Ik in joggingpak en sportschoenen....
Soms pakt het je meteen en een andere keer moet je er even inkomen. Sommige hoofdstukken gaan als een trein, maar je komt ook gedeeltes tegen waar je maar niet doorheen lijkt te komen....