Met sommige bedrijven gaat het misschien wel té goed…

Je bent aan het werk, er wordt aangebeld, je doet open en daar staat een man die vriendelijk tegen je zegt: “Ik weet dat jij gespecialiseerd bent in … (vul in gedachten je eigen vakgebied maar in), ik heb daar hulp bij nodig en heb goede verhalen over je gehoord. Ik heb ook alvast wat op papier gezet. Heb je even tijd voor mij?”

Wat zou jij doen? Of willen dat jouw medewerkers doen? Ik zou hem allereerst bedanken dat hij naar mij toe is gekomen. En al had ik het nog zo druk; ik zou tijd vrijmaken, hem uitnodigen binnen te komen (uiteraard op afstand, etc.) en iets te drinken aanbieden. Ik zou willen weten wie hij is en zo goed mogelijk achterhalen wat zijn behoeften en verwachtingen zijn. Als ik dan zou denken dat ik kan helpen zou ik het gesprek verder verdiepen, indien nodig en mogelijk op een ander moment. Als ik zou denken dat iemand anders hem beter zou kunnen helpen zou ik aanbieden hem daarmee in contact te brengen. En als ik zou denken dat ik geen rol van betekenis kan spelen zou ik dat eerlijk vertellen. Niets vreemds tot zover, toch? Of toch wel? Want ondanks dat veel ondernemers en bedrijven er momenteel alles aan moeten doen om het hoofd boven water te houden, zijn er ook organisaties die deze man voor een gesloten deur laten staan of de deur weer snel zouden sluiten. Wat je doet afvragen of het met sommige bedrijven misschien wel té goed gaat?

Eind 2020 kochten wij een jaren 30 huis, dat wij vrijwel geheel hebben laten renoveren. In het aanloopproces daarnaartoe hebben wij regelmatig met kromme tenen gezeten, plaatsvervangende schaamte voelen opkomen, op het punt gestaan gesprekken af te breken en dat een enkele keer ook werkelijk gedaan. Wij waren namelijk ‘die man die aanbelde’ op zoek naar hulp. Wij waren het die naar bedrijven toegingen en wilden vertellen over onze verhuisplannen. Die al ideeën op papier hadden gezet (zelfs in 3D gevisualiseerd door onze zoon). Om dan vervolgens te horen dat er niemand beschikbaar was. Dat we maar een afspraak moesten maken. Over een paar weken… Wij waren het die conform afspraak kwamen opdagen en vervolgens weer naar huis konden, omdat men onderling de afspraak niet goed had afgestemd. Of bij een andere zaak na drie kwartier met een droge keel zelf maar vroegen om een glaasje water. Die niet – zoals afgesproken – direct na het weekend, maar pas na een aantal weken een offerte gemaild kregen, zónder enige toelichting. Die in een vervolggesprek al na tien minuten wilden opstappen omdat ze al vijf minuten luisterden naar een monoloog over de prijs die vaststond, terwijl wij niet om korting maar een toelichting op de offerte vroegen. Wij waren het die na een aantal weken wachten zelf maar eens belden om te vragen hoe het stond met het aangepaste ontwerp. En die na ontvangst daarvan nooit zijn teruggebeld om te vragen om de opdracht…

Gevoelig als wij zijn voor klantgerichtheid was het voor ons heel simpel: met geen van deze bedrijven hebben wij zaken gedaan. Maar ze hebben onze ‘business’ waarschijnlijk ook niet eens gemist. Omdat het simpelweg goed met hen gaat. Misschien wel té goed. En helaas is iets waar vandaag ’té’ voor staat vaak een negatieve waarschuwing voor wat morgen gaat komen. Ik gun iedereen dat het goed gaat met zijn of haar zaken. Heel goed zelfs! Maar wees juist dan extra alert op signalen dat het wellicht té goed met je gaat!