SBBLD

Deze week ben ik 25 jaar ‘import-fries’

In de zomer van 1995 schreef ik mijn eindscriptie en was het tijd om het studentenleven achter mij te laten. Ik was ervan overtuigd dat het voor bedrijven een unieke kans was om mij aan de haak te slaan. Ambitieus als ik was had ik daarom een paar bedrijven in de Randstad geselecteerd die ik zou laten weten binnenkort beschikbaar te zijn. Eén van de ‘uitverkozenen’ was Aegon. Vanuit mijn studentenwoning in Rotterdam stuurde ik een brief naar hun hoofdkantoor in Den Haag, met daarin mijn open sollicitatie naar een commerciële startersfunctie.

Een week later werd ik door Aegon gebeld. “Wij hebben je brief ontvangen en willen je uitnodigen voor een gesprek.” Mooi!, dacht ik. Totdat ik de tweede zin hoorde: “Maar wel voor een plek in Leeuwarden…” Het viel vervolgens even stil… Leeuwarden? LEEUWARDEN? NOU, DAT DACHT IK NIET!, klonk het luid in mijn hoofd. Maar tot mijn eigen verbazing hoorde ik mijzelf enthousiast zeggen: “Leuk, ik kom graag kennismaken!”…

Ik kon mij echter weinig voorstellen bij Leeuwarden. Het was een plek ver weg, waar ik niemand kende en misschien één keer eerder kort was geweest. Wat had ik daar nou te zoeken? Een vraag die ook familie en vrienden aan mij stelden. Toch reisde ik een paar weken later naar Leeuwarden voor een eerste kennismakingsgesprek. Tweeëneenhalf uur met de trein heen en tweeëneenhalf uur met de trein terug. Dat kennismakingsgesprek was echter dermate leuk, dat het in de weken daarna leidde tot een vervolggesprek en een assessment center. En voordat ik het in de gaten had was het eind september en had ik in dezelfde week dat ik jarig was en afstudeerde een afrondend gesprek met Aegon over de arbeidsvoorwaarden.

Hoewel ik in die maanden stukje bij beetje gewend was geraakt aan het idee dat ik echt naar Friesland zou verhuizen, stonden de tranen in mijn ogen toen ik eind november definitief de trein instapte richting Leeuwarden. Bij Aegon werd ik echter warm ontvangen. Op mijn eerste werkdag kreeg ik van collega’s de videoband ‘Alvin gaat werken’ van Alvin & The Chipmunks. Ook waren er bij Aegon meerdere net afgestudeerden vanuit het hele land, met wie ik buiten werktijd optrok. En regelmatig kwamen vrienden vanuit Rotterdam een nachtje over. ‘Frisismen’ zorgden in het begin nog wel eens voor verwarring. Zo vroeg een collega mij na een paar maanden of ik hier wel wat mocht wonen? Verbaasd keek ik hem aan en vroeg: “Van wie bedoel je?” Een andere collega zag echter zelf dat ik het naar mijn zin had bij Aegon en in Friesland: “Want je ogen worden steeds blauwer…”

Inmiddels ben ik deze week dus 25 jaar ‘import-Fries’. Leeuwarden, Fryslân en het Noorden zijn mijn thuis geworden en ik heb er veel aan te danken. Ik ben getrouwd met een echte Friezin en samen (zij wat meer dan ik…) hebben wij een ‘Indo-Fries’ op de wereld gezet. Ik heb hier mooie banen gehad – onder andere bij het prachtige De Friesland Zorgverzekeraar – en heb nu al ruim tien jaar dito klanten en zakenrelaties als zelfstandig ondernemer. Met enige regelmaat help ik bij de Friese regiomarketing en zo mocht ik een aantal jaar geleden zelfs het startschot geven bij de Gondelvaart in Aldeboarn… Fries praten heb ik in alle eerlijkheid nooit een kans gegeven, maar verstaan doe ik het vrijwel perfect. Een voorkeur voor Cambuur of Heerenveen heb ik niet, maar dat is vooral omdat ik altijd een Feyenoorder zal blijven. En nog altijd vind ik het fijn om familie en vrienden te bezoeken in de Randstad. Maar ik ben altijd net zo blij als ik daarna de Achmeatoren weer hoog boven de weilanden zie uitsteken…